Het is pikdonker, koud en guur.
Overal horen we bloedstollend gegil, door merg en been gaat het.

Oh, wat vind ik dit spannend zeg.
In het donker het onverwachte verwachten.

We schuifelen verder en mijn hart staat bijna stil als iemand schreeuwend met elektrische zaag uit de bosjes springt.

Pffff, het is het jaarlijkse Halloween uitje in het Balijbos van Zoetermeer.
Voor kinderen vanaf 6 jaar en als ik dan continue knikkende knieën heb…hoe zou dat dan voor die kids zijn vraag ik me af.

We komen langs een paar heksen die ons uitnodigen voor een waar heksenmaal.
Drie gangen. En dus staan er drie borden met van die sjieke afdek schalen, je weet wel… op butler niveau.

De eerste gang bestaat uit een viezig groen spinnensoepje en hierna stellen ze het dessert voor.
Of wensen we toch liever een hoofdgerecht?

Ja dûh, natuurlijk willen we dat.
Met zo’n zwierig gebaar haalt de heks de afdekschaal weg
En ja hoor… op de schaal ligt letterlijk het hoofd van een andere heks.

We gillen het uit, oh oh wat geweldig bedacht weer.
Het is zo jammer dat deze halloween happenings afgezegd zijn, wat een creatief feest was dat!

Dit hoofdgerecht is zo’n mooi bruggetje naar mijn onderwerp van deze week.
Zo veel mensen leven namelijk vooral vanuit het hoofd.
En ik zie dan vaak dit heksen tafereel voor me als een soort van metafoor.

Leven vanuit je hoofd betekent in deze context:

• je vooral door je gedachten laten leiden of lijden,
• het rationaliseren (het is wat het is bijvoorbeeld),
• het praktisch insteken van problemen,
• de hamsterwiel van piekeren en zorgen (heel erg druk in je hoofd, terwijl je geen klap vooruit komt),
• je emoties wegduwen, ze mogen er niet zijn,
• op de automatische piloot staan.

En laten we wel zijn, het leven is niet altijd een feest en soms gebeuren er echt hele vervelende dingen (understatement). Dan schiet je haast automatisch die hoofd-modus in.

Ik herken het ook bij mezelf. Bijvoorbeeld toen mijn jarenlange relatie werd verbroken, of toen ik op een vervelende manier ontslagen werd. Tsja, dat zijn toch periodes in mijn leven geweest dat mijn hoofd hoogtij vierde.

Echter, dat zijn juist de momenten dat je niet werkelijk leeft, maar in de overleving-stand staat. Waarin je een soort van 1 dimensionaal wezen bent geworden en het contact met je lichaam, hart en ziel bent kwijtgeraakt.

En dat is zo zonde. Want daar is toch het leven niet voor bedoeld hé.

In die overleving-stand mis je zoveel moois.
En dat terwijl het leven gewoon voorbij raast.
Herken jij dit ook bij jezelf?

Dat is mooi en dat bedoel ik vooral niet cynisch. Immers, bewustwording is de eerste stap voor groei.
En als ik iets hoop teweeg te kunnen brengen met dit artikel is dat je bij jezelf incheckt en jezelf onderstaande vragen stelt.

‘Hey hoe staat het eigenlijk met mij?’

• ‘Heb ik mijn gevoel weggestopt’
• ‘Heb ik goed voor ogen wat ik het allerliefste wil?’
• ‘In hoeverre laat ik mij lijden door mijn hoofd?’
• Leid ik het (werk)leven wat ik werkelijk wil?

Dat je zo nu en dan in die automatische overleving-stand terecht komt is wellicht niet te vermijden. We zijn immers gewoon mensen toch?

De kunst is echter om die periodes zo kort en zeldzaam mogelijk te maken, want nogmaals:

Het leven is te mooi om er teveel van te missen