Terwijl Bodhi letterlijk begint te huilen van voorpret, parkeer ik m’n auto op de plek waar ik altijd thuiskom. Ik zie de horizon, ruik de zilte geur, hoor de zee. Intens geluk overspoelt me. Fijn!

Hoe anders is deze dag begonnen. Hij stond al weken gemarkeerd in m’n agenda. Een vrije dag, want ik wist… een stomme dag. Een beladen dag. Eentje waar ik tegenop zie. Want hoe goed ik ook in m’n vel zit, deze dag is ’throwback day’: een herinnering aan wat ooit was.

Mijn talent positivisme in overdrive zit me in de weg. Want die heeft helemaal geen zin in de zwaarte, die wil blij, vrolijk en lachen. Vermijden die pijn zegt m’n overlevingsmechanisme. Het is een kant van mij die lijkt op die cabaretier met die krullen, je weet wel Jochem

Het is een gevecht tussen ‘voelen en weten wat goed voor me’ is vs ‘vermijden want we moeten het wel leuk houden’.

Inmiddels heb ik allang geen zin meer in contact ‘nee joh ik ben toch geen goed gezelschap vandaag’  en valt mijn strandwandeling plan in t water. Bleh….

Maar als ik 1 ding heb geleerd de afgelopen jaren is dat vermijden onwijs veel energie kost en dat de pijn/de zwaarte dan ook serieus langer duurt. En dus doe ik het. Ik pak mijn leiderschap terug van Jochem en ik geef toe.

Het gekke is (dit is dus trouwens helemaal niet gek he!!) … binnen een kwartier ben ik weer helemaal het vrouwtje.

Terwijl ik mijn tranen droog, water in m’n gezicht plons krijg ik mijn mooiste kippenvel inzicht van deze dag ‘ik ben mijn allerbeste gezelschap die ik me maar kan wensen’. Het shift mijn mindset volledig.

En zo sta ik toch op het strand. Dankbaar. Voor wat er was en wat er is. En vol verkneukeling voor wat komen gaat.

Ik heb nog even getwijfeld of ik dit met je zou delen. Want best persoonlijk en daardoor kwetsbaar.

Maar is zitten zulke mooie lessen in, die wil ik zooooo graag doorgeven. Ik weet namelijk zeker dat waardevol voor je is

1. Iedereen heeft struggles. Iedereen heeft pijn. Dit is een gegeven. Het leven is niet alleen maar vioolmuziek en het leven is niet volledig maakbaar. Je kan die pijn ook niet voorkomen, je kan wel besluiten hoe je er mee om wilt gaan.
2. Vermijden is een strategie. Maar wel een hele slechte. Het maakt je pijn langgerekter, het maakt dat er een soort van schaduw, een waas over de ook mooie momenten komt. Herken je vast wel. Vermijden verwerkt niet, vermijden stelt slechts uit.
3. De enige manier is er doorheen. Je hebt je emoties, je gevoel, je pijn/verdriet/teleurstelling/onmacht in de ogen te kijken. Door het te ervaren, kan je het verwerken.
4. Wat je denkt en wat je voelt gaan hand in hand. Het kan daarom ook nooit of-of zijn. Het werkt niet om alleen aan ‘positive thinking’ te doen als je geen ruimte maakt voor je pijn. En tegelijkertijd werkt het niet om te blijven hangen in onware gedachten (zoals die  ‘ik ben geen goed gezelschap’)
5. Voelen waar je dankbaar voor bent werkt alleen als je de bovenste stappen hebt doorlopen. Want anders kan je alleen maar denken waar je dankbaar voor bent. Dan blijf je in je kop. De magie van dankbaarheid ontketent in je hart en in je buik.

Dit is wat ik je gun. Dat je even stilstaat bij je struggles. Ze mogen er zijn. En dat je de punten hierboven toepast. Je kan het, ik geloof in jou.