Het is zondagavond en deze gedachte schiet door me heen. Ik voel letterlijk de energie uit m’n lijf stromen.

Ruk zeg zo’n gevoel en dat na zo’n heerlijk weekje op Texel. Ik dacht nog … tsjonge lekker opgeladen weer, maar ik ben nog niets eens op m’n werk en ik baal alweer.

En dan werk ik hier nog maar 3 maanden, hoe komt dit ooit nog goed!

Dat wat zo’n tof nieuw avontuur zou worden, is in werkelijkheid super stom. Ik voel me net zo’n column als in de Linda… Het werk is stom. Mijn leidinggevende is stom. Mn werkplek is stom. De lunch is stom. De file is stom. ALLES IS STOM!

Met lood in m’n schoenen en met een steen in m’n buik en een oorwurm-gezicht loop ik op maandag het pand in.

En jahoor…. het kan nog stommer…. pffffff…. Zelfs het geluid van ademen van mijn leidinggevende vind ik nu stom. Zijn irritante getik met zijn schoenen op de vloer. #@%#@@@@^%$@#@@

Hoe zat t ook alweer met de groenere gras bij de buren? NOT!

Goh hoe zou dit avontuur aflopen he.. nou je raadt t natuurlijk al.. dat kan niet goed komen.

En dat doet het ook niet. Nog geen week later ben ik op non-actief gesteld en sta ik op straat. De eigenaar heeft logischerwijs de beste papieren en ik trek aan het kortste eind.

Kortste eind??

Nou eigenlijk niet.

Nadat ik mijn gekrenkte trots (hoe durft ie, hij moet ‘s zelf in de spiegel kijken) en schop onder m’n zelfvertrouwen overwonnen heb, blijkt het ‘t langste eind te zijn.

Want tsjonge jonge zeg… het is de start van de beste reis ever.

Het helpt me om eindelijk toch nog een keer het ondernemersavontuur te starten, want dat had ik sowieso al in plaats die baan moeten doen. Maar mijn sissy-ik durfde dat toen niet aan. Ik had al een keer gefaald… ik kon het toch niet…

Mooi he, hoe t leven je dan fijntjes (nou ja fijntjes..) met de neus op de feiten drukt.

Dankzij het ontslag móést ik wel in de spiegel kijken. Mezelf herontdekken. Nieuwe keuzes maken.

Coach in de arm genomen, want dat ‘met slimme hulp kom ik sneller verder’ besluit had ik gelukkig al jaren ervoor genomen. Serieus he, ik weet niet hoe jij dat voelt maar ik vind dat korte leventje op deze aarde echt zo veel te snel gaan!!

Inmiddels ben ik alweer 5 jaar verder en ben ik deze STOM-ervaring dankbaar.

Goh zal je denken, leuk allemaal maarre wat heb ik daar aan?

Nou heel veel natuurlijk, anders zou ik dit niet met je delen. Het is immers niet de fijnste ervaring die ik in m’n portfolio heb..

Ik deel super graag een paar van m’n lessen met je:

• Het leven is echt veel te kort om het STOM te hebben. Enne een dagje of een weekje of een periode uitdagend en moeilijk, nix mis mee hoor. Het leven is niet alleen maar maakbaar toch? Maar als je werkelijk ongelukkig wordt van de dingen die je doet… accepteer ze niet, maar verander ze. Je voelt/weet wanneer t m niet gaat worden, wanneer er geen kans van slagen is…toch?
• Je intuïtie geeft echt hele goede informatie af. Luister ernaar. En verwar intuïtie niet met angst…
• Respecteer en hou van jezelf, je hebt zoveel mooie talenten in je. Zorg dat ze je sterkte worden i.p.v. dat ze je valkuil zijn (de TE van talent). Dat heeft niet alleen met woorden te maken, juist ook met daden!
• Neem een coach. Zorg voor die herstel & groei versnelling. Zorg dat je de beste versie van jezelf wordt in de best passende context ever. Het is zooo zonde als je als een soort van muurbloempje aan de rand van je eigen dansvloer staat. (En of je dan mij kiest of een ander, nou dat maakt me nog niet eens zo uit.)

Oh joh ik hoop toch zo dat mijn verhaal je inspireert om de stappen te zetten die jij verdient!