Vandaag sprak ik Bas.
(Niet de echte naam)

Over doen wat echt bij je past.
En hoe je in het leven van die (onbewuste) keuzes maakt die je steeds verder van je ‘unieke ik’ brengen.

Keuzes ingegeven door:

• Verwachtingen van anderen,
• Onzekerheid,
• Focus op wat je niet kunt,
• Keurslijf van je werk,
• Zo ‘heurt het’,
• Angst

Noem maar op.

We hadden het erover dat Bas vroeger heel communicatief was. Graag het woord nam, het podium pakte.
En dat nu niet meer durfde.

De stap was zo groot.
Hij zegt ‘ik krijg nu al de zenuwen bij de gedachte om voor een groep te staan’.
Ik zie letterlijk de angst in z’n ogen.

Maar vroeger…

Ja vroeger had ik er al gestaan, dan had ik er niet eens bij nagedacht.

Ik hoor of merk dat heel vaak.
Dat de stap die we in ons hoofd maken zo groot is, dat het ons eigenlijk verlamd.

De stap is zo groot,
Dan maar liever aan de veilige kant blijven.

Het risico van die veilige kant is echter enorm groot.
Het houdt je aan de zijlijn.

Muurbloem zijn van je eigen leven.
Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Ik zeg tegen Bas.

Wat nu als je eens hele kleine stappen neemt?
En die dan ook echt zet?

Heel veel kleine stappen maakt ook een hele grote!

Hij kijkt me aan,
Ademt in.
Ademt uit.
En begint te glimlachen.