‘Kom, eerst tegen de wind in, dan hebben we t straks lekker makkelijk’. Sasja laat zich meeslepen terwijl ze verlangend omkijkt naar windje mee.

We zijn op het strand van Noordwijk en het is echt koud. Die wind snijdt door onze jassen heen. En terwijl ik ondertussen mijn jas aan het ontdoen ben van vogelepoep (echt he, hoe kienen ze dat nou weer uit, ik haat dat!!), zie ik 2 dames op leeftijd in zo’n speedy badpak staan.

Belangstellend kijken we van een afstandje. Had ik al verteld dat t mega koud is? Maar goed, die dames in badpak hebben t nog een graadje kouder denk ik.

Met heel veel gegil en kabaal en wapperende armen rent 1 van die dames de zee in. Wow! respect. Maarre.. ze rent niet verder dan haar midden bijbeen.. doet een dansje… draait zich om en rent terug naar haar handdoekje.

Terwijl die 2 elkaar in de armen vallen, high fives geven en overduidelijk trots zijn op zichzelf, wappert er zo’n mini flits oer hollandsche gedachte mijn brein in. ‘Beetje overdreven..’

De ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ is er echt goed ingestampt bij mij haha.

Direct kies ik m’n: ‘hier sta ik voor en zo wil ik zijn’ in het leven. Gelukkig maar. Want nu voel ik hun blijdschap en vind ik t echt tof voor ze. Ik bedoel, petje af, ik sta hier lekker op de zijlijn in m’n warme jas.

Dit voorval doet me denken aan de volgende stap om een gelukkig leven te leiden. In mijn vorige artikel deelde ik stap 0 al, deze kan je hier nog nalezen trouwens.

Kijk, als je gelukkig zijn kunt leren (en dat kun je), dan heb je t een en ander nodig. Een keuze maken natuurlijk (willen). En je hebt de kennis nodig (wat) en ook de vaardigheden (hoe).

Veel mensen – jij misschien ook – denken dat ze er dan mee zijn. Je wilt t, je hebt de kennis, je weet de hoe: GO!

Met andere woorden:
IK WIL HET
IK KAN HET
IK DOE HET

Maar dan mis je dus een elementaire stap. De stap die maakt of breekt. En wat ik nu met je deel lijkt misschien simpel en daarom zeg ik ho wacht.

De kleine zin die nu komt, die is zo wijs, zo diep, zo ‘profound’. Ik wil je vragen om die echt tot je te laten doordringen. En dat is:

IK GEEF MEZELF TOESTEMMING

Dat wil zeggen: Ik weet nog niet of het gaat lukken, maar ik doe het gewoon. Ik heb lak aan wat de mensen om mij heen zeggen (buren, partner, familie etc. etc.) Ik ga misschien falen, maar dat maakt niet uit. Het is niet perfect maar lekker boeien. Ik vind t super eng, maar I’ll do it anyway.

Voel je het? Dit is die ene zin die zo vaak vergeten wordt. Waardoor plannen niet waar worden. Omdat ‘wat heurt’ of bescheidenheid of angst in de weg komt te staan.

Dus:
IK WIL HET
IK KAN HET
IK GEEF MIJZELF TOESTEMMING
IK DOE HET

Ga hier van de week mee oefenen ok? Iedere keer dat je aarzelt, uitstelgedrag vertoont, van angst je hoofd inschiet, denkt ohw wat zal hij of zij daar niet van zeggen, dan geef je jezelf toestemming om te doen waarvoor je gekozen hebt (de ik wil het). Kleine en grote dingen, maakt niet uit.