We lopen samen het bos in. Nou ja, lopen. Het lijkt eerder alsof we achtervolgd worden. Bianca (niet haar echte naam) heeft met haar lange benen stevig de pas erin, en ik heb bewust mijn tempo op haar aangepast.

Niet alleen haar pas is gejaagd, ik zie ook haar hoofd flink in de weer. ‘Waar denk je aan’ vraag ik. ‘Nou, ik baal ervan dat ik hier te laat was, waarom kan ik nou niet op tijd zijn, ik heb niets om te schrijven, ik ben niet goed voorbereid, ik kan er niet over uit dat dit mij nu weer gebeurd’

‘Ok, dus je bent lekker streng op jezelf’ zeg ik terwijl ik mijn pas vertraag. Bianca kijkt me enigszins verwart aan nu ik het tempo zoveel langzamer maak en knikt ‘ja best wel, eigenlijk altijd wel’

‘Hoe voel je je eigenlijk? Geef daar eens woorden aan?’ Op deze vraag gaat Bianca nog langzamer lopen tot ze stilstaat. Terwijl een traan ontsnapt zegt ze ‘Ik voel me teleurgesteld en onmachtig. Eenzaam en verdrietig. Het voelt naar’

Ik vraag haar om hier te zijn, in het bos. Het denken te laten voor wat het is en te ervaren hoe het is om in het bos te zijn. Alle zintuigen aan te zetten. Luisteren, ruiken, voelen.

Even later.. ‘Wat heb je nu nodig? Op dit moment?’

‘Ja DIT roept ze uit. Dit. Het vertragen, stilstaan. Luisteren naar de natuur. Wat fijn is dat.

Weer wat later vraag ik ‘wat voel je nu, specifiek in je lichaam?’ Ja zegt Bianca ik voel lucht op mn borst, ruimte van binnen. Enne terwijl ze begint de draaien zegt ze ik wil nu ook rondjes draaien. Wow, dat durf ik anders nooit, want als ze me zo zien.’

Ondertussen begint een vogel heel hard te kwekken, als een soort aanmoediging. Zo aanstekelijk dat we beiden in de lach schieten. De gejaagdheid is eruit, Bianca is geland. Heerlijk. De coaching kan gaan beginnen… alhoewel… die was natuurlijk allang gestart 🙂

Zo’n boswandeling is een mooie manier om in beweging te komen en wat een metaforen komen er voorbij. Speciaal voor iemand waarbij het eerst perfect moet zijn alvorens in actie te komen. Een eend met jonkies die plompverloren oversteekt. Een hond die wild enthousiast z’n stok laat zien. Een man in rolstoel die zichzelf door butsen en kuilen manoeuvreert.

Progressie voor perfectie. Al doende leer je. Zien dat perfectie niet bestaat.

Je kan het nog zo goed bedenken en voorbereiden. Als je niet in actie komt, dan is al dat denkwerk voor nix geweest. Bianca plant, piekert en denkt wat af, terwijl de actie vooruit wordt geschoven. Daar zit de crux.

Ik deel dit stukje ervaring van Bianca met je omdat ik durf te wedden dat jij ook te vaak uitstelt. Omdat het eerst nog beter moet zijn. Omdat het eng is om te falen. Omdat het bewijs dat je inderdaad niet goed genoeg bent op de loer ligt.

De kunst is om te gaan zien dat het leven een experiment is. Die gedachte alleen al maakt de boel een stuk lichter.

Past heel goed bij de uitspraak van Edison, die zegt zoiets in de trant van. Ik heb geen 1000 keer gefaald, ik heb slechts 1000 keer geleerd hoe het niet moet.

Experimenten behoren te falen. Want door te doen en te falen kan je bijsturen, steeds beter bijsturen terwijl je ondertussen je verlangens kan waarmaken. 2 vliegen in 1 klap!

Als je nu bij jezelf voelt van JA that’s me… dat piekeren en jagen overkomt me heel vaak…. Dan is mijn tip van deze week, ga net als Bianca het bos in. En zet deze 5 stappen. 1) Wat denk ik. 2) Zet je zintuigen aan en zorg dat je mentaal bent waar je fysiek bent. 3) Wat voel ik. 4) Wat ervaar ik in mijn lijf. 5) Wat heb ik nu nodig (en doe dat dan ook).

Je zal zien dat met deze 5 stappen (tijdelijk) uit het piekeren komt en dat daarmee de effectiviteit van je acties en het waarmaken van je dromen/verlangens/wensen sterk zal toenemen.