Zondagavond. Uur of 8. Ik rij in m’n uppie in m’n Up!ie richting huis. Gezellige familie BBQ gehad en natuurlijk staat Waze aan. Mijn rots in de branding op de snelweg.

Maar Waze kan alleen maar goede instructies geven als ik het juiste adres invoer… oeps. En alhoewel ik zie dat ik een andere route rij, leg ik dat direct naast me neer. Zoveel wegwerkzaamheden.. het zal.

Op de heenweg moest ik via een pontje en nu op de terugweg kom ik weer bij een pontje. Hey en waar ik dan de Lek overga… water is voor mij water he.

Ik leg alvast 2,10 klaar, want met zo’n korte overtocht is efficiëntie wel zo handig.

En raak een beetje in de war als de – ja hoe noem je zo’n man – kassa man om 2,15 vraagt. Huh? Da’s ook gek zeg ik, net moest ik nog 2,10 betalen?

‘Dat kan niet, laat me dat kaartje maar even zien’

Gehoorzaam doe ik wat hij vraagt, hij kijkt en begint te schateren. Ja maar dat is een hele andere pont. Dat was Kinderdijk, nu zit je bij ‘en hij noemt een plek die ik allang weer vergeten ben’.

Maarre….. ‘wat ben je eigenlijk een schatje’ en terwijl hij dat zegt legt hij z’n ellenbogen op mijn raam en buigt z’n hoofd m’n auto in. Wow, jeetje zeg… die gast zit gelijk in m’n space joh… en ik kan er niet om heen.

Ohw wat haat ik t als anderen zo dicht op je komen staan (tenzij het een hele leuke man is natuurlijk hihi) dat ze letterlijk in je ademruimte komen. Het voelt ongemakkelijk en onveilig.

Ik weet niet hoe snel ik van deze idioot moet afkomen (ik bedoel echt hoor je gaat toch niet iemand zomaar schatje noemen), maar hij vindt t wel gezellig en vuurt z’n vragen op me af.

Mitrailleur snelheid. Waar kom je vandaag. Waar moet je heen. Is dat ver. Is het daar leuk. Daar wil ik ook heen. Misschien kunnen we elkaar treffen?

En omdat ik me zo onveilig voel, kap ik ‘m niet eens bot af. (Mijn antwoorden waren trouwens: vaag keelgeluid, Hellevoetsluis = jokkiebrokkie, uurtje, mwah, oohh, nou…)

Gelukkig is de lek niet zo breed en moet hij snel z’n hoofd intrekken wat met een doei geef ik een dot gas: wegwezen hier!

En terwijl ik denk aan die aloude quote ‘Verbaas u niet, verwondert u slechts’ schud ik zijn inbreuk op mn privacy af. Pfffff…

Als ik in Amerika had gewoond dan had ik die gast letterlijk voor ongewenst gedrag kunnen aanklagen … Maar dan had hij zoiets ook vast niet gedaan haha.

Enne.. weet je?

Dit heb jij ook durf ik te wedden.

Een thema in jouw leven die ‘in your face is’. Waartegen je – dankzij de vakantie, corona, drukte met andere dingen, wat dan ook – best een tijdje naar kan zwaaien en kan wegwezen.

Maar het is een thema dat steeds weer terugkeert. Het geeft een onrustig en onbestemd gevoel.

Eentje die zegt….

• ‘haal ik wel alles eruit wat er in zit’
• ‘wanneer ga ik nu eens doen wat echt bij me past’
• ‘ik pas me altijd maar aan, ik weet niet eens meer wat ik zélf wil’
• ‘wanneer is mijn tijd nu eens gekomen’
• anderen hebben t geweldig voor elkaar, maar ik …’
• ‘straks ben ik te oud en hoeft t niet meer’

 

Welke ‘in your face’ herken jij voor jezelf?

Enne of je nu wel of niet in het hiernamaals gelooft, over 1 ding kunnen we het wel eens zijn. Je hebt maar 1 leven en die is nu en jeetje wat gaat de tijd snel!

Mooie omdenk uitspraak overigens:

Je tweede leven begint als je begrijpt dat je er maar  één hebt

En wat is het toch zonde als de tijd die je hebt opgaat aan allerlei ‘had ik maar’.. toch?

Dus. Neem dat onrustige en onbestemde gevoel serieus. Jij hebt jouw talenten en ervaring en al het moois in jou dat staat te trappelen om bij te dragen aan deze wereld. Laat je niet in de maling nemen door de mallemolen van het leven ok?