In het moordende tempo van een Razende Roeland in de mix met de precisie van een Zwitserse horlogemaker, ga ik schoonmakend door mijn huis heen.

Tsja… de cocktail van een scheiding, de huidige huizenmarkt en het ZZP-schap maken dat mn geliefde huis verkocht moet gaan worden.

Enne alhoewel ik echt geen viespeuk ben (ik ben de personificatie van de handenstuk wasser van Rutte :-))…

… schoonmaken heb ik toch altijd zonde van m’n leven gevonden. Ik weet wel iets beters te doen.

Alleen….

Nu dat huis toch verkocht moet worden, ga ik voor spik en span. Schoon is niet goed genoeg.

Ik besluit om me in de schoenen van een toekomstige kritische koper te verplaatsen en kijk met haar blik naar m’n huis. Een soort van Avatar dus.

Dat was geen goed plan kan ik je vertellen.

Bleh hey…

Ik rol van het ene in het ander. De hoekjes, de gaatjes, de spikkels, de ieniemienie vlekjes, pfffffff….. wat een werk…

En hoe ondankbaar!!!

Want nadat de foto’s dan zijn gemaakt en m’n huis op Funda staat te shinen, worden al snel de eerste bezichtingen ingepland…

En wat denk je?

Het hele circus begint weer opnieuw.

Want de spik en span van gisteren is vandaag al niet goed genoeg meer.

Ik word echt gek van die kritische koper avatar in m’n kop!!

 

Van m’n huis naar jou…

Nu denk je wellicht, joh wat kan dat huis van jou me eigenlijk schelen, maar het is t perfecte bruggetje naar mijn onderwerp van dit artikel.

We hebben namelijk allemaal zo’n kritisch drijvend pushend veroordelend nooit goed genoeg stemmetje in ons hoofd.

Bij de een schreeuwt ie wat harder dan bij de ander, maar iedereen heeft zo’n overlevingsmechanisme in z’n vroegste jeugd opgebouwd. Als bescherming richting de imperfecte wereld om ons heen.

Je herkent ‘m vast wel bij jezelf.

Die Criticaster heeft commentaar bij eigenlijk alles wat je doet. Of het nu gaat om je prestaties op je werk of hoe goed je bent als ouder, partner of vriend(in). Hoe je kookt of hoe je opruimt. Het maakt niet uit.

Zo’n geniepige ondertiteling bij alles wat je doet.

Mijn moeder zei vroeger tegen mij ‘Je hoeft jezelf niet naar beneden te halen, dat doet een ander wel voor je’.

En na heel veel jaren wijzer en grijzer geworden zeg ik ‘mam, ’tis precies andersom’….

‘Een ander hoeft je niet meer naar beneden te halen, dat heb je zelf allang gedaan’

Verdrietig toch…?

Als je erover nadenkt dan is dat toch eigenlijk om verdrietig van te worden he…

Dat je jezelf zo in negatieve zin beïnvloed.

Word je daar nu echt blijer/beter/gelukkiger van? Meestal niet he..
(hahaha ik geef je een reflectievraag en ook gelijk het antwoord, vergeef me)

 

Mijn tips?

1. Accepteer jezelf volledig voor wie je bent. Met al je prachtige talenten en al je potentieel. En met al je eigenaardigheden, met je zon en schaduwkant. Er is maar 1 jij, uniek. En zo iemand zoals jij zal er nooit weer zijn.
2. Die unieke jij is de basis om goed en stevig in je vel te zitten, zodat je die Criticaster (die nooit helemaal weg zal gaan) lekker kan laten lullen.
3. Behandel jezelf zoals je je allerbeste vriend of je geliefde zou behandelen. Met liefde, warmte en compassie