Ik kijk over de rand en mijn maag duikelt alle kanten op, al m’n bloed zakt naar m’n voeten en ik sta verstijfd van angst.

Ik ga dit echt niet doen zeg ik. No way!

Twee vriendelijke ogen kijken me begripvol aan.
Ja, het is best spannend he.

‘Weet je wat, ga anders gewoon daar staan. Ik houd je vast, er kan echt niets gebeuren. Je kan altijd terug als je het te spannend vind.’

Vol vertrouwen kijk ik in zijn grijze ogen.
En terwijl ik zijn handen stevig vast hou, schuifel ik voetje voor voetje in positie.

‘Niet naar beneden kijken, blijf mij maar aankijken’
Hij heeft echt mooie ogen, dus dat is geen straf.

‘Kijk eens of je naar achteren durft te leunen, gewoon om te kijken hoe het voelt’  zegt hij.

En terwijl ik dat doe, dat leunen en dat voelen, voel ik: NEE. NOPE. NADA. NO WAY.

Ik wil terug, zeg ik. Ik wil het toch niet doen.

Kijk hij me aan en zegt ‘ja maar je bent al te ver, je kan nu niet meer terug. ik kan je toch niet naar boven hijsen?’

WAAAAATTTTTT !!!!

Tot zo ver mijn blind vertrouwen in een paar mooie ogen, die les heb ik dan ook weer geleerd (behalve dan van mijn eigen man he :-))

Ik hang aan een touw aan de Euromast en er zit niets anders op, ik zal toch die 150 meter naar beneden moeten.

Met mijn ogen stijf dicht en nog steeds bijna overgevend van de angst begin ik zo snel mogelijk aan mijn reis naar beneden.

Ik denk serieus dat dat touw nog nooit zo snel door iemands vingers heen is gegaan dan die van mij. Ik haal zelfs Dennis in, die eerst ver voor me was.

Dan hoor ik Dennis roepen: ‘schatje, vergeet je niet te genieten?’
Shit ja, da’s waar ook. Ik was alleen maar bezig met mijn einddoel, weer met beide benen op de grond staan.

Voorzichtig doe ik mijn ogen open en begin om me heen te kijken. Nog wel bibberig, dat wel. Maar wat een mooi uitzicht zeg. Wat een kadootje is dit.

En als ik dan weer op de grond sta.
Dan sta ik nog steeds niet haha want ik lijk wel te zweven.

Van euforie, trots, blijdschap en van dat ‘ik heb t toch maar geflikt’

Ik moest aan deze ervaring denken omdat ik zoveel herkenningspunten zie als het gaat om persoonlijke ontwikkeling:

• Een zetje in de rug. Omdat je net een keer te vaak je harses tegen de muur hebt gestoten. Of omdat je liefdevolle, maar stevige feedback uit je inner-circle krijgt.
• Dat gevoel dat je niet meer terug kunt, dat het de enige manier is om door je pijn, je angsten heen te gaan.
• Dat je zo gericht bent op je doel, dat je vergeet te genieten van al die kleine stappen die je al zet. Zodat je soms de moed verliest.
• De support die je onderweg krijgt, van je coach of van iemand die dicht bij je staat. Waardoor je opeens ziet wat er allemaal al wél is.
• En de euforie van je doelen behalen, de trots op jezelf, het zelfvertrouwen dat van binnenuit groeit.

Mooi toch?

En als je op dit moment tegen muren aanloopt: je bent jezelf (een beetje) kwijtgeraakt, je voelt dat er zoveel meer in je zit en je bent klaar met dat gevoel ‘is dit het nou’, dan hoop ik dat je:

• over de rand heen stapt
• begint
• het doel voor ogen houdt
• geniet van je reis
• en trots ervaart over de stappen die je toch maar mooi zet.

Ik gun het jou vanuit mijn tenen!