Wees niet bang.
Er volgt nu geen ‘paardenmeisje verhaal’
Het is slechts een voorbeeld, wel een heel mooi voorbeeld overigens 🙂

OK, ik wil dus al heel lang beter leren paardrijden.
Ooit op z’n peppi en kokkie’s aangeleerd en dat voldoet simpelweg niet meer.

Ik wil samen met Dennis over het strand kunnen galopperen
Met wapperende haren en een brede grijns de horizon tegemoet.
Zie je t voor je? Ik ook!

Maar ja.
De werkelijkheid en mijn droom liggen nogal uit elkaar zullen we maar zeggen.

Wat is dan de oplossing?
Juist. Paardrijles.

Op een druilerige dinsdagavond heb ik me op de wachtlijst laten zetten
En ja hoor, na een paar weken mag ik corona-proof komen paardrijden.

Goh joh en toen gebeurde er wat in mij…
– ik zal wel de oudste zijn
– ze zien me aankomen daar
– wat zullen ze wel niet denken

Ik droom zelfs ervan.
Dat ik als enige zo’n jabbedabedoooeh Flintstone pony onder me krijg
(je weet wel, zo kort bij de grond dat je zelf moet meerennen)
Pffff….

Afijn, kom ik daar aan.
Zijn mijn collega-cursisten ergens tussen de 14 en 30 jaar oud!

Ik ben inderdaad de oudste.
En een plezier dat ik heb.

Van oor tot oor zit ik te grijnzen en het uur vliegt voorbij.
Ik hoef mezelf niet af te vragen of ik het leuk vind.

Echter, als ik geluisterd had naar die stemmetjes in m’n hoofd of mijn ‘nachtmerrie’ (hoe toepasselijk in de paardencontext hihihi)

Dan was ik het blijven uitstellen.
Tot het moment dat het echt niet meer zou kunnen vanwege m’n rollator

Waarna de ‘had ik maar’ perfect had kunnen invliegen.

Nu is dit maar iets kleins natuurlijk.

En tegelijkertijd kom ik dit dagelijks in alle soorten en maten tegen in een veel grotere en ernstiger vorm.

De deksel van kleinheid, die zoveel mensen tegenhoudt om hun allerbeste (werk)leven te leven. Zo zonde! En als je heel eerlijk naar jezelf kijkt, dan herken je je hier ook vast (deels) in.

Wat heb je te doen?

• Beseffen dat het leven hier op aarde kort is. Ultra kort. En dat het leven razendsnel gaat. Er is geen generale repetitie, dit is het. Hiermee heb je het te doen. Voel de urgentie hiervan.
• Je mag jezelf toestemming geven voor je eigen grootsheid, echt! Iedereen, maar dan ook iedereen, heeft een unieke toegevoegde waarde om te brengen. Iets wat de wereld mooier maakt en waar je zelf ook veel gelukkiger van wordt. Werkelijk niemand gemaakt is voor een middelmatig leven.
• In actie komen. De mooiste plannen en dromen kunnen we in ons hoofd maken, echter zonder het toverwoord actie komt er helemaal niets van. Just do it. Punt.
• Het gevecht aangaan. Versla de monsters in je hoofd en uit je dromen. En kom erachter dat ze toch al niet echt waren. Want je bent nooit te oud en je bent het allemaal waard. En die mensen…? Ach, er zijn nu eenmaal mensen die overal iets van vinden. So what!! Ooohhhhhh en weet je hoe bevrijdend dat is, heerlijk.
• Had ik dat al gezegd? In actie komen 🙂 en dan vooral met wat meer licht en lucht. Ga experimenteren. Mijn eigen coach zei van de week, hoe gaaf is het als je het leven als 1 spel kunt zien. Waarbij je altijd zelf aan zet bent. En in dat spel zie je dat je een 3 moet gooien. Je gooit, shit een 4. En dan? Stop je dan? Nee natuurlijk niet, dan gooi je nog een keer. Net zo lang totdat je die 3 gegooid hebt. Ik vind het een supermetafoor. Want hoe vaak stoppen we niet omdat we bang zijn om te falen? Maar als we het zien als een experiment, dan mag je juist falen. Sterker nog, dan moet je zelfs falen. Daar wordt het experiment immers beter van?

Ik hoop dat ik je met dit artikel (extra) heb kunnen wakker schudden om in actie te komen en in je eigen grootsheid te gaan staan.

Ik wens je een heerlijke week toe