Ik heb dolfijnen in de tuin. Bizar gewoon.

Ken je die natuurfilm van David Attenborough? Waarin dolfijnen samenwerken om vissen in verwarring te brengen en zo de grootste en langste halen snel thuis te maken?

Nou die dus… ze zijn vermomd als Eksters by the way.

Echt joh, het is een geweldig schouwspel hoe ze Bodhi te slim af zijn en z’n eten onder z’n neus vandaan jatten. Inmiddels zitten ze rond etenstijd al klaar. ‘Makkelijkste hap ever’ zeggen ze tegen elkaar … ‘enne dat vrouwtje van die Bodhi zorgt voor lekkere hapjes joh :-)’

Oh wat zou ik dat team van 5 graag in een verhuisdoos doen en meenemen naar m’n nieuwe huisje… ik ga ze echt missen.

Ze waren eerst met z’n 4-en maar tegenwoordig is er een baby bij gekomen. Zo’n schattig ekstertje die alllaaaaaang kan vliegen maar toch nog continue z’n bekkie openhoudt zo van ‘voer!, voer!, voer!’

Dat beessie is te gemakzuchtig om z’n bekkie dicht te doen. Gewoon continue openhouden voor die automatische voederloopband hihi

Leg ik van de week de telefoon neer na een super leuk gesprek met een ‘bijna klant’ en terwijl ik als een hommel in een mensenjasje nog gons van de energie zie ik opeens 2 eksters in m’n woonkamer rond stappen.

Moeder en zoon (ik weet het…. dit kan echt niet he…. veel te stereotyperend maar ik denk gewoon dat t een zoon is) banjeren brutaal in m’n kamer…

Want ja… het is allang lunchtijd enne… ze hebben nu toch wel trek in iets.

Op het moment dat ze mij zien aankomen, schíéten ze weg… maar ja… baby ekster is zo niet zelfredzaam… zo afhankelijk van z’n mammie… dat gaat natuurlijk niet goed.

Met vereende krachten weet ik ‘m te vangen en z’n vrijheid weer terug te geven. En terwijl ik me omdraai, trots dat ik dit in m’n 1tje fix, zie ik Dolf letterlijk op 10 cm gefixeerd zitten met t kwijl uit bekkie… balend dat ik zijn lunch heb bevrijd 🙂

Enne ik heb m’n bruggetje weer te pakken…

Het is toch gek he eigenlijk hoe we als mensen die automatische neiging hebben om ons afhankelijk van de omstandigheden op te stellen. Herken je dat voor jezelf ook?

• ‘Als ik eerst…. dan zal ik…’
• ‘Ja maar als hij/zij/dat niet was gebeurt dan….’
• ‘Waarom moest mij ….. overkomen’

Afhankelijk van de omstandigheden zijn maakt dat je je stuur van je leven uit handen geeft. En in een automatische mallemolen van t leven terecht komt.

Ons leven wordt bepaald door de keuzes die we maken. En keuzes vanuit afhankelijkheid zijn ook keuzes. Helaas!

Stap voor stap… keuze voor keuze… ontvouwt je levenspad zich.

En wat doe je dan? Echt kiezen? Zelf aan het roer staan?

Keuzes vanuit die afhankelijkheid leveren heel veel ‘had ik maar’s op’. Het is de nummer 1 spijt op sterfbed he… ‘Had ik maar meer…’

Als je leert om te leven vanuit je talenten, je karakter te honoreren en je unieke toegevoegde waarde de ruimte te geven, dan gebeurt er iets magisch…

Het geeft je de moed. De moed om zelf bewust keuzes te maken.

Niet altijd goede keuzes… soms ook echt stomme keuzes.. maar ook vaak hele goede keuzes. En hoe dan ook… je hebt ze bewust gemaakt..

Tegen baby ekster zou ik zeggen: ‘doe je bekkie dicht en ga zelf op zoek naar je eigen voer’ hahaha

Tegen jou zeg ik natuurlijk iets heel anders…

Ik gun het jou vanuit de puntjes van m’n jubeltenen en het diepst van m’n hart, dat je in je eigen keuzekracht staat. Dat je je leven bewust ontvouwt met de keuzes die je maakt…

Soms goede keuzes.. soms foute… maar in ieder geval als echte leider aan jouw stuur.

En dat je daardoor je zelfvertrouwen bouwt, trots kunt zijn op jezelf en met voldoening en open vizier het beste van jezelf kunt laten zien.

Niet omdat het zo hoort of omdat het altijd al zo ging of omdat het eigenlijk wel zo makkelijk is of uit angst wat anderen gaan zeggen …

Nope to the no. Daar is t leven toch veel te kort voor!