Speciaal voor alle vrouwen die in loondienst werken en tegen het loonverschil aanlopen.
Normaal gesproken schrijf ik voor mannen en vrouwen, maar deze is speciaal voor jullie dames.
Old school management
Ooit werkte ik in een bedrijf met een directeur-aandeelhouder, laten we hem Dhr Janssen noemen, aan de top. Hij zat ook letterlijk in de top van het gebouw.
Ik had niets met hem te maken in mijn dagelijkse werk omdat er nog zo’n 4 managers tussen zaten.
Eens in de zoveel tijd daalde hij uit zijn ivoren toren naar beneden (de management-by-walking-around truc kende hij nog niet :-)) en dan gonsde het letterlijk in het bedrijf.
‘Sssstttt jongens, rustig, Dhr Janssen komt eraan’
En dan werd die hardwerkende plezier makende bende heel gefocust en serieus. Radio’s gingen uit, eten snel in de lade, jassen op de kapstok. Je kent het wel.
‘Wordt er nog wat verdiend hier!’ riep Dhr Janssen dan.
En na zijn rondje ging de radio weer aan, werden de Rotterdamse grappen en grollen weer gemaakt en gingen we lekker geld voor de firma verdienen.
Ik was begin 20 en ik had serieus ontzag voor deze man. Iedereen trouwens.
Soms kwam ik hem tegen in de gang en dan wist ik nooit of ik nu wel of geen gedag kon zeggen en ik leerde al snel dat het afhing van zijn humeur. Benaderbaar bij een goede bui en niet te genieten als t minder ging.
Een paar jaar later kwam de klad erin, het werd steeds lastiger om geld te verdienen, waardoor er een reorganisatie kwam.
Afdelingen samengevoegd, managers lagen eruit.
En opeens kregen we steeds meer met Dhr Janssen te maken.
Het enorme ontzag bleef.
Ondertussen was ik inhoudelijk veel gegroeid in mijn werk, nam ik veel verantwoordelijkheid op mijn schouders en maakte ik lange dagen. Ik kreeg veel complimenten over hoe goed ik mijn werk deed.
En dat was tof. Heel tof.
Echter, ik kwam erachter dat mijn mannelijke collega’s stevig meer geld verdienden dan mij (of is het dan ik?).
En dat vond ik niet zo tof.
In die tijd kon je niet voor tussentijdse verhogingen aan de bel trekken, december was DE maand hiervoor. En ik had me voorgenomen om dan om meer geld te vragen.
Echter, begin december kwam er een brief van Dhr Janssen dat de zaken niet zo goed gingen en dat de salarissen bevroren zouden worden m.u.v. een heel klein bedrag voor iedereen. (ik geloof iets van 25,– gulden per maand.)
Tsjaaaa….
Ik vond dit zo oneerlijk. Niet normaal.
Maarja, wat moest ik doen.
Mijn moeder zei me altijd: ‘als meid ben je echt niet minder dan jongens, dus kom maar voor jezelf op hoor’.
Dus met angst en beven vroeg ik bij de secretaresse een gesprek aan.
En ik mocht een dag of 3 later naar boven komen.
Ik kan me het gevoel van die dag nog steeds voor me halen.
Zweethanden
Klotsende oksels
Versnelde hartslag
Misselijk
Buikpijn.
Alles in mijn brulde: ‘ga niet naar boven!!!’
En in het hol van de leeuw,
op het puntje van mijn stoel,
deed ik mijn verhaal.
En kwam ik voor mezelf op.
Zegt Dhr Janssen:
‘Ik vind het zo dapper van je dat je dit doet en ik vind dat je gelijk hebt’
‘Je doet inderdaad heel goed werk’
En voordat ik het wist stond ik weer buiten met een verhoging die veel groter was dan dat ik had gehoopt.
Wel met de opdracht ‘mondje dicht he’
Moraal van dit verhaal?
- Ja. Bedrijven hebben serieus de taak en de plicht om iedereen gelijkwaardig te behandelen.
- Ja. De politiek heeft een belangrijke rol hierin.
Echter, alsjeblieft, doe niet aan hoop-management.
Hoop er niet op dat iemand je kwaliteiten wel ziet en voor je zorgt.
Hoop niet dat ze uit zichzelf wel de juiste salarisstappen geven.
Kom voor jezelf op,
Sta voor je waarde.
OK?
Ik hoop dat mijn verhaal je hierbij een steuntje in de rug geeft.
0 reacties