In haar roze jas en regenlaarsjes komt ze parmantig aangelopen.
Een jaar of 3 is ze. Zwarte haartjes en van die gitzwarte kijkers.

Ze kijkt me stalend aan terwijl ze met haar ene hand naar Bodhi wijst
En oh zo lief, maakt ze met haar hand een gebaar langs haar wang

Ja lief he zeg ik en ze herhaalt nogmaals haar gebaar.
Na een keer of 3 zegt haar moeder, ze kan niet horen.

Door alle persconferenties van de laatste tijd (hulde aan de gebarentolk !) was me dat al duidelijk en toch kunnen wij 2-en zo goed met elkaar praten.

Dat meisje en ik.
We spreken dezelfde taal.
De taal van liefde voor honden.

Dit minimomentje op deze mistige grijze herfstdag maakt indruk.
Hoe mooi en onschuldig en lief dit meisje.

Wat zal de wereld voor haar in petto hebben?
En terwijl diezelfde wereld – of beter gezegd – haar bewoners steeds meer in tegenstellingen gaat denken en handelen besef ik me weer..

Het zijn juist die kleine ontmoetingen in het hier&nu die de impact in zich dragen om anders te gaan kijken…
Te verbinden in plaats van te verwijderen..

Dank je lief klein meisje voor je mooie les.

En dat concept van verwijderen vs. verbinden telt ook in je relaties op het werk, in je gezin of waar dan ook.

Ga maar na.

Wat heeft het nodig om discussies, gedoe, ruzie te herstellen?

Goede communicatie….?
Zodat we nog beter leren discussiëren?

Betere afspraken…?
Zodat we nog beter in ons gelijk kunnen komen staan?

Nope.

De beste manier om gedoe, discussie, ruzie op te lossen
Is om elkaar te willen leren begrijpen

Om te willen verbinden in plaats van te verwijderen

Nu, in het ‘heat of the moment’…

Als je je groen en geel ergert aan de ander en je rode knop is aangegaan, dan moet je echt van goede huize komen wil je dan bewust denken ‘oh ik kan maar beter gaan verbinden’ en dan nog de juiste stappen zetten ook.

Been there. Done that 🙂

Jouw unieke persoonlijkheid is jouw bril waarmee je de wereld bekijkt.

We zien de wereld niet zoals deze is, maar zoals we zelf zijn

Ik ga nu een heel praktisch werk gerelateerd voorbeeld geven, maar dit principe is ook 100% toepasbaar op al je andere relaties.

Stel, een kant van die mooie unieke persoonlijkheid van jou houdt van actie, doorpakken en is lichtelijk ongeduldig.

Je ergert je aan je collega, want jeetje zeg, die ziet allemaal beren op de weg en zegt heel vaak ‘ja maar’. En bij iedere ‘ja maar’ krijgt jouw geduld een optater.

Des te meer jij in beweging wilt komen, des te meer je collega gaat afhouden…

Jij gaat nog meer in de actie stand en het enige wat je daar mee bereikt is dat die ander nog meer in de ja-maar-stand komt te staan.

Totdat het zich uit in een heftige discussie (we noemen dat in het werk natuurlijk geen ruzie he… stel je voor… maar eerlijk…tis natuurlijk gewoon ruzie met een zakelijk fondant laagje)

Super frustrerend!

Herkenbaar? Bij jezelf of bij iemand anders?
En zit jij dan meer in de rol van doordrijver of juist van afhouder of in een hele andere rol?

(er zijn o.b.v. ieders unieke persoonlijkheid natuurlijk heel veel meer rollen te bedenken)

Dit is de onbewuste natuurlijke neiging die we allemaal hebben. We gaan op zoek naar tegenstellingen en die maken we nog groter. Aan beide kanten. We polariseren (hèhè eindelijk heb ik het woord gezegd :-))

En dat terwijl de oplossing juist in het verbinden ligt.

Ik vind dit zo interessant he.

Onze grootste kracht kan voor het grootste gedoe zorgen.

Onze grootste kracht zorgt onbedoeld voor tegenstelling en brengt ons verder bij het doel weg, terwijl onze grootste kracht juist het omgekeerde effect zou moeten hebben.

Als ik jou nou iets gun op deze donderdagmorgen, is het wel dit.

Dat je beseft dat je grootste kracht, je grootste valkuil is.

En dat als je betere relaties, samenwerking, communicatie en minder gedoe, frustratie, discussie wilt, dat je dan de stap hebt te zetten om 1) jezelf beter te begrijpen, 2) de ander te willen begrijpen en 3) te stoppen met de tegenstelling en op zoek te gaan naar de verbinding.

Wat is voor jou de grootste uitdaging?
Tof als je me dat laat weten.