We zitten in de trein vanuit Parijs en ik kijk m’n collega aan. Heb ik zojuist mijn ziel aan de duivel verkocht, vraag ik? Wow wat was dat heftig!

We hebben de jaarlijkse budget bespreking met de directie gehouden. En weet je, ik heb voor de organisatie in Nederland (daar ben ik op dat moment verantwoordelijk voor) een serieus goed plan gemaakt. Alles zit erin. Uitdaging. Nieuwe klanten. Blije collega’s. Goede service. Haalbaar.

Met 1 handbeweging wordt het plan van tafel geveegd. Niet genoeg. De bijdrage aan Parijs wordt substantieel verhoogd en dus moet de druk erop. Meer.

Feed the beast !
Honger. Méér. Méér. Méééérr

En als lid van de club van ‘stijfkoppige Hollanders’ (het waren wel die Hollanders tralalaaaa, die stijfkoppige Hollanders) kom ik met goede tegenargumenten. Zulke goeie, tsja daar moeten ze wel in meegaan toch.

Mijn Belgische collega’s zijn allang gestopt met hun argumenten (zij snappen het verhaal van Don Quichot toch wat beter :-)) maar ik ga met al mijn moed door.

Na een stemverheffende ‘Stop it, I decide’, houd ik verbluft mijn mond. Wat is dit? OK……?!?!??

En na een tirade waar de honden geen brood van lusten, druipen we met de spreekwoordelijke staart tussen onze benen af. En nadat we natuurlijk de trein hebben gemist grrr, reizen we op de vrijdag avond veel te laat terug naar huis.

Mijn collega glimlacht wat naar me en haalt teleurgesteld zijn schouders op. Zo gaat t nu altijd joh, wen er maar aan.

Blijkbaar heeft dit moeten gebeuren om mijn hoofd mee te krijgen in datgene wat mijn lijf en hart (gespannen schouders, weinig energie, strakke kaken, mojo ver te zoeken) allang wist.

Want ik besluit op dat moment dat ik m’n ziel niet laat verkopen. Ammenooitniet.

En ik besluit ook dat mijn leven echt veel te kostbaar is om in zoveel frustratie, gekonkel, en ‘2 gezichten management’ te werken. Op dat moment besluit ik eigenlijk ook om mijn toffe collega’s te gaan loslaten… want: ik vertrek!

Het is het startpunt om mijn werkleven (en daarmee natuurlijk ook privé, want het een heeft altijd impact op het ander) helemaal anders in te gaan richten. Te gaan leven vanuit mijn talenten en op die manier van toegevoegde waarde te zijn.

Gek toch he, hoe je vaak veel langer ergens blijft hangen dan je onderbuik en je lijf je verteld.

Herken je dat voor jezelf?

Dat je allang signalen hebt dat je je werkleven anders ‘moet’ inrichten, maar dat de hypotheek, zekerheid, plichtsgetrouwheid, ‘overal is er wel wat’ dooddoeners je tegenhouden?

We zijn zo gewend om mee te gaan in die ratrace van weekend naar weekend, dat we veel te weinig stilstaan bij ‘ja maar past wat ik doe eigenlijk wel bij wie ik ben…?’

Toch?

En het is zo zonde! Je vergooit je beste/mooiste werkjaren enne… ik weet echt 100% zeker dat je op het eind (van je carrière of misschien zelf wel op je sterfbed) echt niet gaat denken van ‘Goh ik ben zo dankbaar dat ik het heb volgehouden’. Wel nee joh, alleen een ‘had ik maar’ is het resultaat.

Hmmm ik hoop echt dat je m’n oprechte intentie pakt hier, want… dit is wel een ‘bold statement’ he.

Maar ik voel aan alles dat dit is wat ik je gun. Dat je stilstaat bij ‘past wat ik doe eigenlijk wel bij wie ik ben’ En dat je het antwoord hierop reteserieus neemt. Ok?