Daar gaan we weer. Lood in mijn schoenen. Steen in mijn maag. Zuchtend de auto in.
Ook al is het alweer een aantal jaar geleden, dat gevoel kan ik nog letterlijk tot in mijn tenen voelen.

Het is maar werk toch?

En ook het weg-rationaliseren haal ik me nog feilloos voor de geest.
Het komt wel goed, gewoon volhouden.
Het wordt vanzelf vijf uur, het is maar werk.
Bijna weekend.

Talenten op de vuist…

Was het nu zo’n slecht bedrijf? Niet perse hoor. Werkinhoudelijk dan? Op zich ook wel te doen, ik kon er een aantal van mijn talenten prima kwijt.

Wat dan wel? De allerbelangrijkste reden was dat ik een hele andere invulling van werk voor ogen had dan mijn werkgever. Het botste op behoefte niveau.

Huh? Ja, talenten hebben ook hele duidelijk behoeften.
Even niet bij stil gestaan.

Zo had ik heel sterk behoefte aan zelf beslissen, eigen keuzes maken, zelfstandigheid, autonomie. Terwijl mijn werkgever juist behoefte had aan delegeren, doorspreken tot in detail, samen doen.

WW is geen feestje

Gelukkig waren we het er snel over eens. Dit was geen gezonde situatie.

En toen kwam de volgende uitdaging. Voor de allereerste keer in mijn leven zat ik thuis. Vreselijk.

De goedbedoelde opmerkingen ‘Je hebt altijd zo hard gewerkt, geniet er maar van’ sloegen me om mijn oren. En de eerste paar maanden – vakantietijd – waren meer dan prima te doen.

Maar ja, weer die talentbehoeften hé. Mijn talenten komen het beste tot hun recht in een dynamische omgeving.

En hoe fijn ik het ook vond om met de hond te wandelen en in de tuin te rommelen, ik kreeg er geen voldoening meer van.

We worden toch niet te persoonlijk hé!

Inmiddels kan ik mijn ziel en zaligheid kwijt in mijn eigen bedrijf en is het bovenstaande gelukkig verleden tijd.  Waarom deel ik dan dit toch wel persoonlijke verhaal met je?

Enerzijds om te laten zien dat het leven niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, ook voor mij niet. Anderzijds omdat ik heel graag mijn 3 belangrijkste lessen uit deze periode met je wil delen:

LIFE IS SHORT, LIVE IT WELL.

1. Het leven is echt veel en veel te kort om structureel met tegenzin naar je werk te gaan. Het ligt misschien aan mijn ‘zekere leeftijd’, ik ben me steeds meer bewust dat we niet onsterfelijk zijn.

   En hoe verdrietig en zonde is het als je uiteindelijk na je pensioen erachter komt dat je werk-leven een negatieve impact op de rest van je leven heeft gehad. Of dat je plenty ‘had ik maar’s’ kunt opsommen.

2. Neem je talenten en je talent-behoeften echt serieus. Ze helpen je om jouw werkgeluk en voldoening te realiseren en tegelijkertijd kunnen ze je danig in de weg zitten.

   Door hier inzicht in te krijgen, ga je jezelf ook veel beter begrijpen.
   Waarom je de dingen doet zoals je ze doet. Waarom je in bepaalde valkuilen stapt.
   En vanuit dat inzicht kun je dus ook veel beter handelen.

3. In mijn geval was de beste oplossing om weg te gaan. Keuzes te maken. En natuurlijk is dat spannend, ook onze hypotheek ging gewoon door.

   Echter, wat had niet kiezen me opgeleverd? Als je van avond naar avond leeft en van weekend naar weekend, hoeveel leven skip je dan eigenlijk?
   Dat is toch wel echt een tiktak tiktak nadenkertje hé!

   Keuzes maken en er vervolgens naar handelen is echt 1 van de belangrijkste vaardigheden om regie over je leven te pakken.

En dan nog een bonus-les

Als ik beter had opgelet tijdens het solliciteren, dan had ik mijn intuitie stemmetje echt wel gehoord. Nee Esther, niet doen, niet de goede match.

Luisteren naar je intuïtie EN naar je hoofd helpt om betere besluiten te nemen. Je mag je onderbuik gevoel echt wel wat serieuzer nemen. Zonder je koppie te vergeten he.

Herken jij je in mijn verhaal? Of heeft mijn artikel je inzichten gegeven, wil je ze dan met me delen?