Ik heb al wel eens verteld over mijn grote vriend hé
en ik beloof je: dit wordt geen honden-blogje

er zit echt een goede boodschap achter, dus lees vooral verder 🙂

Bodhi, mijn bobtail met staart
Groot, fluffy, hoog aaibaarheidsgehalte, lief, lomp

En (!) in alle eerlijkheid: niet zo heel erg slim.
Ze zeggen wel eens dat baasjes op hun hond lijken en/of andersom, oeps…
Hopelijk heb ik nu je fantasie radartjes aangezet haha

Bodhi vindt van zichzelf dat hij ergens heel erg goed in is.
Namelijk in het vangen van vogels.

En nog specifieker: in het vangen van duiven, eksters, raven en/of meeuwen.

Als hij dan zo’n vogel op zo’n 25 meter afstand nietsvermoedend een worm uit elkaar ziet plukken

Dan gaat Bodhi de sluipstand in.
Dat betekent dat hij zo’n 2 centimeter door z’n poten zakt, z’n staart naar beneden doet en z’n nek wat intrekt.

Eerlijk?
Hij is nog precies even groot en lomp ook al denkt Bodhi van niet.

Vervolgens komt de aanval.
In galop met veel veel geluid en stof

Zuchtend kijkt zo’n ekster dan op van ‘daar heb je hem weer’ en fladdert tactisch opzij

En het grappig is, na iedere mislukte aanval en ik kan je vertellen dat is 100 uit 100 en inmiddels komen daar wat nullen bij, kijkt Bodhi triomfantelijk naar me ‘kijk eens wat ik gedaan heb?’

En ook al heeft hij nog nooit de juiste opleiding gekregen,
Het is echt de allerhoogste tijd voor een indringend ‘laatste kans’ functioneringsgesprek met deze jager, I know.

En daarmee is natuurlijk het perfecte bruggetje gemaakt.

Te vaak en te veel doen we gewoon maar wat.
Herken je dat ook?

Werkzaamheden die je niet leuk vindt, die niet bij je passen of waar je eerlijk gezegd niet goed in bent.

Je laat je gek maken door al het gedoe en/of een lastige leidinggevende
Je bent murw geslagen door alle politieke spelletjes

Je vindt dat je gewoon moet doorbijten.
De hypotheek moet tenslotte betaald worden, overal is er wel wat en het is niet handig voor je CV om (alweer) van baan te verwisselen. De verstandige ratio viert hoogtij.

Dit is de route die zoveel mensen lopen. Je bent echt niet de enige.
Interessant weetje: Minder dan 20% van de Nederlandse beroepsbevolking benut bewust zijn talenten in z’n dagelijkse werk.
Say what!!!

Overigens zijn er heel erg veel mensen die goed zijn in wat ze doen.
Dat is niet wat het dit onderzoek in kaart heeft gebracht.

Het gaat om goed zijn in wat je doet EN daar energie van krijgen/blij van worden, dát is je talenten benutten
In mijn ogen is het het toppunt van dikke pech: goed zijn geworden in iets waar je geen talent voor hebt.
Wat een energiezuiger is dat!

• De omstandigheden van het leven,
• het aanpassen aan adviezen die niet bij je passen,
• de ‘ik mag blij zijn dat ik werk heb’,
• de competentie eisen van de organisatie waar je werkt,
• het makkelijk inrollen in werk zonder dat je goed hebt nagedacht,
• het uit emotie/stress/onvrede de verkeerde keuze maken voor ander werk

Het zijn allemaal voorbeelden waardoor we kwijt raken waar we eigenlijk echt goed in zijn.
En met ‘echt goed’ bedoel ik dus GOED INCLUSIEF VOLDOENING/PLEZIER

En als we dat kwijtraken, dan raken we onszelf ook kwijt…

En is dat niet eeuwig zonde?
Ik geloof oprecht dat je jezelf toestemming mag geven om je allerbeste leven te leven.

En de impact van het werk is daarin zo ontzettend groot.
Zeker als je ambitieus bent.

En dan niet perse in de zin van die carrière ladder beklimmen, maar vooral in het willen ontwikkelen van jezelf.
Geen genoegen nemen met stilstaan, met kabbelen, met oké werk

En dat is niet altijd de meest eenvoudige weg hé, het vereist het nodige zelfleiderschap, het is echter wel de meest voldoening gevende weg die ook nog eens de nodige ‘had ik maar’s’ achteraf voorkomt.

Het startpunt van die weg?
Jezelf en je talenten bloed-serieus nemen. Je realiseren dat het leven al zo kort is en al zo snel gaat (bizar toch?), dat je simpelweg geen tijd te verliezen hebt. Nu is het moment. Nu.

Heeft dit artikel je wakker kunnen schudden?
Ik hoop het van harte.