Ik ben vandaag in gesprek met een vrouw, midden 40, slim, mooi en ook echt een fijn mens. Je weet wel, 1tje waar je een prettig gevoel bij krijgt. Laten we haar voor t gemak Eva noemen.

Eva worstelt al een tijdje met zichzelf. Het loopt niet lekker, pech op allerlei fronten, de feestdagen waar ze tegenaan hikt. En belangrijker nog, ze zit niet goed in haal vel. ‘Ik herken mezelf niet meer’ zegt ze letterlijk.

Gaandeweg het gesprek leggen we steeds meer de vinger op de zere plek. En da’s wel zo handig… want hoe vaak proberen we iets op te lossen wat eigenlijk het echte probleem niet is.. Symptoombestrijding.. Dat herken jij voor jezelf vast ook wel.

Ik stel haar de vraag ‘noem eens iedereen op van wie je houdt’ Eva begint op te sommen, ja mijn kinderen natuurlijk, mijn ouders, en natuurlijk hou ik ook van mezelf, mijn beste vriendin…

Oh ok, nou da’s mooi Eva, ben echt blij dat je jezelf zo snel opnoemt. Dat hoor ik ook weleens anders.

Maarre… hoe laat je jouw liefde zien aan al die mensen, bijvoorbeeld aan je kids? Hoe ziet dat eruit? vraag ik.

Nou zegt Eva, ik laat mijn liefde zien door complimentjes te geven, ze veel te knuffelen, mild voor ze te zijn, liefdevol. Maar ook door duidelijke grenzen aan te geven.

Eva voelt de bui natuurlijk al hangen (ze is slim he) dus we kijken elkaar aan. Ja, zegt ze, in alle eerlijkheid doe ik dat niet naar mezelf. De liefde die ik aan mezelf geef is eigenlijk veel strenger.

Voorwaardelijker? vraag ik…

Jaaaa dat is het! Ik ben best wel eens liefdevol naar mezelf, maar eigenlijk alleen als ik echt iets goeds heb gedaan. Een langzame traan glijdt van Eva’s wang.

Loving yourself isn’t vanity.. It’s sanity. (Katrina Mayer)

Wat is het toch vermoeiend en energieslurpend als je van jezelf perfect moet zijn. Als je je lat zooo hoog legt, dat je ‘m nooit kan aantikken. Dat je eigenlijk geen mens mag zijn, met fouten.

Dan krijg je stress, raak je oververmoeid, zie je het niet meer en dan kunnen je talenten niet meer shinen. Dan vervallen ze in de schaduw, je overlevingspatronen. Zo ga je steeds verder van jezelf af staan, da’s zo’n onbestemd rotgevoel!

Tsja en als mens ben je per definitie imperfect. Als je nooit fouten meer maakt, dan ben je dood. Zo simpel is het.

Zie je wat een mindfcuk dit eigenlijk is? Een doodlopende weg.
Maar er is helemaal nix mis met je, je bent bedoeld om imperfect te zijn!

Het is bijna Corona kerst. Stil en kleinschalig (helaas). Met een bijkomend voordeel. Het is rustig en je kan tijd voor jezelf nemen. Jezelf gunnen om stil te staan bij de liefde voor jezelf.

Is die onvoorwaardelijk, net zoals je van je kinderen, partner of je beste vriend/vriendin of huisdier houdt? Strooi je gul met je zelfliefde?

Of toch best wel voorwaardelijk, net zoals bij Eva. Liefde die je eerst moet verdienen en die je vervolgens dan zuinigjes aan jezelf geeft. Liefde op rantsoen.

Weet je, ik durf te wedden dat er voorwaardelijkheid in zit. En daarom mijn vraag aan jou. Wat kan jij jezelf geven aan vriendelijkheid, complimenten, mildheid en zelfzorg de komende kerstdagen? Hoeft niet groots te zijn, de kleinste stap is al goed.

Schrijf het voor jezelf op, maak er een doel(etje) van en doe het dan ook!

Ik wens je heerlijke feestdagen toe, geniet van de Kerstboodschap, van jezelf en van elkaar.