Hèhè.. eindelijk wil Bodhi weer eens een langere wandeling doen.

Genietend van het ochtendzonnetje sla ik het pad in richting het uitgestrekte stuk polder dat voor me ligt.

In de verte zie ik een zwarte ‘Rue de Chien’ aankomen die los naast z’n baasje loopt.

En terwijl dat beestje steeds dichterbij komt, zie ik z’n hele lichaamstaal veranderen. Hmmm … ik vertrouw het niet helemaal, dus ik zeg tegen de man ‘volgens mij vind jouw hond mijn hond niet zo leuk’.

‘Nee joh, niets aan de hand’ zegt ie.

Voor de zekerheid laat ik Bodhi netjes zitten, aangelijnd en al. En vriendelijk knikkend naar de man, laat ik ze voorbijgaan.

Draait dat hondje zich om, rent ie terug naar Bodhi en begint me toch een partij te blaffen joh.

Dus Bodhi denkt ‘ja maar dat kan ik ook !’

In de drukte van het blaffen en zich sterk maken, terwijl ik Bodhi aan z’n lijn trek, voel ik opeens een scherpe pijn in m’n bovenbeen.

Op de een of andere manier hebben Bodhi z’n roeptoeteren en mijn been de degens gekruist en heb ik een heuse blaf-hap gekregen.

Wow!  #@$@#%@#$%&^$  Dat doet pijn zeg. Zoveel pijn dat ik ‘out in the open’ m’n broek naar beneden trek zodat mijn witte billen extra straling aan de zon geven 🙂

Ik zie Bodhi’s tandafdrukken en binnen 10 seconden zie ik al een grote buil ontstaan. En terwijl ik mijn tranen wegveeg en mijn broek weer omhoog trek, denk ik gelijk ‘heb ik toch maar mooi een decennia oud spreekwoord ontmaskert.’

Wat nou blaffende honden bijten niet…. echt wel!!

Ik ben benieuwd of me dit een nominatie voor de Pulitzer prijs gaat opleveren, maar ik ben bang dat de ontmaskering van deze oud-Hollandsche waarheid niet zo heel veel zoden aan de dijk zet…

Wat echt super veel zoden aan de dijk zet.. en dan ook echt next-level veel hè … is de ontmaskering van een andere leugen.

Een leugen die veel smeriger is.
En ook nog veel meer negatieve impact heeft.

Een leugen die de overgrote meerderheid van de mensheid, zeker hier in het Westen, zichzelf dagelijks tientallen keren verteld.

Niet bewust hoor, dat niet. En dat maakt het eigenlijk nog impactvoller, nog gemener, nog schrijnender.

Grote kans dat jij die leugen jezelf ook verteld. Nogmaals, onbewust, maar dat maakt de leugen niet minder erg.

Ik ben niet goed genoeg.

Als we onszelf als een ui zouden afpellen dan zouden we in de kern zien dat deze leugen, dit verhaal, deze gedachte ‘staat als een huis’.

En door deze gedachte ontstaat een diepgewortelde angst voor afwijzing en falen en levert het allerlei andere onbewuste denkpatronen als ‘ik ben het niet waard’ op.

Het maakt dat we ten strijde trekken en onszelf bewapenen en maskers opzetten, zodat een ander er vooral niet achter kan komen.

Wat een negatieve invloed heeft deze leugen op ons zelfbeeld, zelfvertrouwen en ook op relaties (werk en privé), communicatie, conflicten, noem maar op.

Ik ben genoeg. Altijd.

Hoe zou het zijn als je werkelijk kunt denken en voelen. Ik ben genoeg. Ik ben heel.

Hoeveel innerlijke en externe strijd zou daarmee oplossen en hoeveel energie en rust levert dat je op.

Bizar toch?

Dat we onszelf een verhaal vertellen dat simpelweg niet klopt. Maar waar we wel in geloven en naar handelen.

Tijd voor een nieuwe verhaal? Ik dacht het wel!!!!

En als je dan dat nieuwe verhaal omarmt en leert te kijken naar je zonkant en al die mooie talenten die je in huis hebt.. nou dan heb je echt een ijzersterke cocktail in huis.

Wil je er eens met me over praten? Kijken hoe ik jou kan leren om jezelf een nieuwe verhaal te gaan vertellen, eentje die wél klopt? En dat dan ook in de praktijk te brengen, zodat je de positieve impact op alle onderdelen in je leven gaat ervaren.