Het is een zonnige lenteochtend en ik zit bij de tandarts…
Ik heb een klein plekje bij mijn voortand die mijn stralende witte lach in de weg zit. Vind ik.
Dolf mijn tandarts is soft, super relaxed, zingt mega vals met 538 mee en daar heb ik hem ook op geselecteerd.
Ik heb namelijk een lichtelijk trauma van vroeger.
De Slager van Zuid Holland noem ik hem.
Als pre-puber had ik namelijk een periode van best veel gaatjes. En iedere keer dat ik bij de tandarts kwam was t raak. Deze tandarts was nors, sprak bijna niet en aan zijn hmmmm geluiden kon ik aflezen of het foute boel was.
Terwijl mijn moeder het schaamrood op haar kaken had en me foeterend probeerde in t gareel te krijgen, ontstond er dan een waar gevecht tussen Slager en mij.
Neeeeeee ik wil niet !!!!!
Jaaaa, jij moet !!!!
Dat was zo ongeveer het niveau van onze conversatie. En die herhaalde zich een aantal keer, totdat mijn moeder zo boos was dat ik me gewonnen gaf.
Het was stom. Het deed pijn. En (!) ik was superbang. En eigenlijk ben ik dat nog steeds.
Afijn, ik zit dus in die stoel en ik zeg tegen Dolf, ‘moet het echt?’
Ja, zegt ie ‘wat mij betreft niet, maar je wilt t toch zelf?
Oh ja, dat is zo…
‘Wat denk je, wil je een verdoving of zal ik het gewoon even doen. Het is zo gepiept en het doet geen pijn’
Ik hoor mijn rationele en volwassen ik gelijk reageren: ‘jij bent de specialist, dus bepaal jij maar wat het beste is’
Ok, dan doen we het zonder verdoving.
In m’n ooghoek zie ik Dolf al zingend die boor oppakken en richting mijn mond bewegen.
Alles in mij rommelt, beweegt, komt in protest. Help. Dit gaat niet goed.
Ik zeg tegen Dolf… nou, weet je wat: ‘doe me toch maar een verdoving’
Maar inmiddels is het kwaad natuurlijk geschiedt, ik voel me toch een partij zenuwachtig en bang joh!
Dus ik zie Dolf met de verdovingsspuit naderen en ik hou t echt niet meer. Ik draai me om naar de assistente en vraag haar met een benauwd stemmetje ‘mag ik dan in jouw hand knijpen?’
Ja hoor zegt ze lief lachend en terwijl ik de hand van de assistente vasthoud, geeft Dolf me een mini prikje. Pfff gelukkig…
Binnen 10 minuten sta ik weer buiten en ben ik blij met mijn nieuwe lach.
Nu is dit maar een heel klein luchtig voorbeeld, maar het is toch gek eigenlijk he, hoe je vanuit ‘hoe het hoort’, ‘wat er verwacht wordt’, ‘hoe een volwassene moet gedragen’ niet vrij bent om te doen dat wat je het liefste zou willen.
Als ik gelijk – zoals ik dat altijd doe – had gezegd ‘Dolf doe me een verdoving en vooral lekker veel’, dan was er niets aan de hand geweest.
Maar omdat ik van mezelf vond dat het nu eindelijk maar eens klaar moest zijn met dat tandarts geneuzel, verdorie ik ben toch een volwassen vrouw… ging ik afstaan van mijn eigen wensen en mijn eigen angst.
En door die angst te ontkennen, werd ie juist veel groter. Het roze olifant effect weet je wel.
Het is een mooi bruggetje naar mijn tip van deze week. Omdat iedereen hier last van heeft. OK, misschien de ‘die hards’ uitgezonderd hahaha, maar die lezen in de regel mijn artikelen niet.
De allermooiste persoon die je kunt zijn ben je zelf. Toch?
Hoe doe je dat? Door jouw unieke kwaliteiten te zien. Door met compassie en mildheid te kijken naar je eigenaardigheden en je angsten/twijfels. De ruimte geven aan je gevoel, je niet laten sturen door alleen je ratio. Luisteren naar wat je nodig hebt.
En !!!
Door jezelf toestemming te geven.
Toestemming om ‘wat hoort’ en ‘wat zullen anderen er wel niet van vinden’ lekker los te laten en te kiezen wat past bij jou.
Waar geef jij jezelf vandaag toestemming voor?
0 reacties