Met het zonnetje in m’n rug loop ik gedachteloos (yesss) door te bos. Ik krabbel nog eens aan die 7e generatie muggenbult – ik bedoel echt hulde aan de muggen dit jaar he, die zijn me productief geweest – en opeens zie ik in m’n ooghoek een witte vlinder op de grond.

Dat beestje vliegt heel zenuwachtig op de vierkante decimeter en ik kijk nog eens goed … hmm het lijkt wel alsof hij vast zit ergens aan. Ik ben letterlijk van de reddertjes he. Dus zonder nadenken hurk ik en schuif m’n hand voorzichtig onder t vlindertje. Huh?!?!?!?! Hij zit vast aan een wesp! Dat verzin je toch niet.

Snel trek ik m’n hand weer terug, hoef niet ook nog een bult van een wesp. Maar door mijn actie worstelen ze nog harder en ja hoor… opeens schieten die 2 los. Allebei bevrijd. Eindelijk. Vrolijk fladdert t vlindertje weer verder.

Het doet me denken aan hoe vaak ik hoor van vrouwen die in de knoop zitten, vast zitten (logisch natuurlijk in mijn vak) Van de week nog had ik een coachingsessie met Marcella (niet haar echte naam) die zei ‘ik zit vast’ En met die uitspraak barstte ze in tranen uit.

En alhoewel ik blij ben dat ze me wist te vinden voor wat ondersteuning, toch vind ik het jammer dat ze zolang heeft gewacht.

Eerst zelf doen. Worstelen. Nog harder eraan trekken. Totdat ze zo in de knoop zat, dat ze niet anders kon dan aan de bel trekken. Herken je dat ook?

Zit in onze cultuur ook he, dat zelfstandige, dat niet om hulp vragen. Misschien ook een beetje schaamte gevoel.. zo van ‘ik moet dat toch zelf kunnen fixen’

Maar ja, uiteindelijk heb je maar 1 leven toch hier op aarde (voor zover we dat weten). Het is zo zonde als je zo lang moet worstelen en steeds meer verstrikt raakt in je eigen (per definitie onjuiste) waarheden, frustratie en energielekken. In het moeten moeten moeten en de overlevingsstand.

Hoe fijn is het als je iedere dag kunt zeggen, wow dit was een goede dag. Ik ben dicht bij mezelf gebleven, heb mn talenten benut, ben van toegevoegde waarde geweest en heb nog energie over.

Kijk, het leven is beslist niet maakbaar, maar je hebt er wel invloed op. Je hebt een keuze. Worstelen en iedere dag wat meer in de knoop raken, verstrikt in het gedoe en van de dag en anderen.

Of leven vanuit het bewustzijn dat je iedere dag weer een nieuwe kans hebt om de beste versie van jezelf te zijn. En let op! Dat is dus geen versie zoals anderen zouden willen zien. Of een versie waarvan je denkt dat een ander die zou willen zien. Nope to the no. De beste versie van jou is als je vanuit je talenten leeft, ontdaan van al je denk-leugens en leeft vanuit je hart, hoofd en buik.

En terwijl ik naar de grootste brom vlieg ever kijk en me afvraag hoe hij zn vette lijf toch in de lucht kan houden, bedenk ik … hoe cool zou het zijn als steeds meer mensen die stap zetten! Ik gun het je vanuit mijn tenen.